Lektorzy

Jestem turkolożką i polonistką, choć gdyby trzymać się chronologii, kolejność powinna być odwrotna. Jako dziecko lubiłam bawić się w szkołę. W „pożyczonych” od mamy butach na wysokim obcasie i z elegancką torebką na ramieniu wchodziłam zamaszyście do pokoju, zasiadałam z surową miną przy stole, wyjmowałam długopis i… wpisywałam do dziennika same dwóje. Teraz uczę zawodowo, wykładając na uniwersytecie, ale na szczęście z czasem zmieniłam metody dydaktyczne, podobnie jak i buty…

Zdecydowanie jestem ciepłolubna, stąd kraje śródziemnomorskie zawsze były mi bliskie. Turcję pokochałam dzięki ludziom, których tam spotkałam – otwartym, gościnnym, pomocnym. Później poznałam tureckie przysmaki (i nie mam tu na myśli kebabów z Floriańskiej), krajobrazy, zabytki, a wreszcie literaturę. I zrozumiałam, co znaczy określenie „tygiel kulturowy”.

Uwielbiam melodię języka tureckiego – raz wznoszącą się, to znów opadającą. Czasem zazdroszczę tym, którzy dopiero zaczynają naukę. Oni, nie rozumiejąc słów, najpełniej odbierają czyste brzmienie języka. Ale dzięki temu, że uczę, mogę sama wciąż na nowo przeżywać pierwsze zaskoczenie intonacją, leksyką i logiką tureckiego.

Zarażam Turcją swoich znajomych, rodzinę, a od 2016 roku kursantów Semsapolis. Tylko nieliczni spośród nich nie poczuli jeszcze na swej skórze ciepła anatolijskiego słońca, a moje dzieci nie mogą żyć bez tureckiej herbaty i oliwek. Przez kilka sezonów pracowałam jako pilot wycieczek w Turcji i z przyjemnością patrzyłam, jak „moi” turyści wracali do Turcji, zarażeni na dobre. Obecnie kiedy wyjazd do ciepłej Turcji jest utrudniony doceniłam i pokochałam polskie krajobrazy. Możecie spotkać mnie na górskich szlakach lub szusującą zimą na nartach.